viernes, marzo 04, 2005

CAJÓN DESASTRE: film

" Cajón desastre " - que no " de sastre " - era un programa, supuestamente infantil, que hacían cuando yo era pequeño: ¡ nunca lo entendí ! - estas cosas pasan con los programas infantiles, que confunden infancia con surrealismo y así salen los niños -. Este post se inspira en algunos antiguos en los que contaba cosas sin mucho orden y puede que inconexión. Pues bien, al hilo de una reflexión entorno a ésta, nuestra bitácora... respecto al cine. Últimamente parece un bitácora dedicada al cine, y va ser que no!; en el sentido de que esta no es la intención y no lo ha sido nunca. A este respecto voy a hacer una declaración de principios: elcolibri le gusta el cine hasta el punto de considerarse cinéfilo - no significa que sepa mucho de cine ni nada por el estilo, tan sólo que determinado cine le entusiasma -. Es importante distinguir la cinefília - mi caso - de la cinefagia - dícese del consumo compulsivo de todo lo que pueda denominarse cine -. Yo no soy cinéfago, no lo he sido nunca, no me gusta el cine per se, me gustan determinadas cosas de cine: películas, directores, estilos, etc. Eso sí, lo que me gusta de cine: me gusta con pasíon.
Puede que esta bitácora haya ido cogiendo color filmíco como resultado de un interés, acrecentado en los últimos tiempos, por el 7º arte - eso lo reconozco - ; además me es más facil comentar películas que otras expresiones artísiticas; no se muy bien porque, aunque sospecho de que mala cosa es - tuve un maestro que me dijo que ser crítico de cualquier tipo de arte exige tremendo conocimiento no sólo de todo tipo de arte sino también de Filosofia- . Puede que mis comentarios sean muy malos, de hecho no me he terciado nunca de ser buen crítico, sé demasiado poco de cine - no digamos de otras expresiones artísticas - para ser un buen crítico, aunque tengo, a mi entender un par de ventajas: una lectura siempre personal - eso es legitimo para una bitácora y para la vida en general - y que algo sé de Filosofia - cosa que dudo mucho de que la mayoría de esos supuestos aprendices de críticos puedan decir lo mismo - Como dije en su momento: gusten del cine y a soñar ....

Qué me suena: Moby - That's when I reach for my revolver ( esta canción es antigua, fecha de cuando Moby hacía punk, justo antes de sus devaneos electrónicos )

2 comentarios:

Anónimo dijo...

Saps,kari, comparteixo moltes coses de les que dius en aquest post.
El que jo crec és que tins debilitat per pel·lícules; i a la vegada per directors, actors i actrius. No negaré que, al principi, m'ha costat entendre el cinema que ha sortit del que jo entenia com a "cinema"; però després, me'n adono que són les obres que valoro més, i les veig, i les torno a veure,....

En els teus homenatges a les pel·lícules, hi ha impresa la teva nota personal, que és molt creativa i molt personal; però també hi ha la teva emprempta vocacional. Les paraules que relacionen a Deleuze amb 2046, em van agradar. És una passada. Tens un do i tú no el veus. T'expresses i relaciones les idees d'una forma clara i brillant, honesta,.... a mi m'agrada. I no només és aquest post;"Lulu on the Bridge", "El tren de Zhou You","Primavera, Verano, Otoño, Invierno,...Primavera", "El arca rusa",....; tenen aquestes emprentes, aquest toc que és tant connatural de la teva forma d'expressar-te". Kisses

linus dijo...

Moltes gràcies kari, no sé que dir davant tants elogis...només diré que tot i que una mica exagerats ( fruit d'allò que ens uneix ), m'agraden molt i m'agradaria pensar que són, modestament, una mica encertats. Kisses.